Misa Večere Gospodnje u beogradskoj konkatedrali
Misu večere Gospodnje s obredom pranja nogu na Veliki četvrtak 6. aprila u najstarijoj crkvi Beogradske nadbiskupije, konkatedrali Krista Kralja predvodio je beogradski nadbiskup I metropolit mons. dr. Ladislav Nemet SVD.
Na misi Večere Gospodnje, kojom počinje Sveto trodnevlje, uz nadbiskupa koncelebrirali su domaći župnik vlč. Aleksandar Kovačević i sveštenici beogradske nadbiskupije.
Svečano misno slavlje započelo je procesijom, a na samom početku nadbiskup Nemet zahvalio se svedocima hrišćanstva koji su svojim odazivom da budu apostoli i apostolke prihvatili poziv da na ovom misnom slavlju predstavljaju upravo onu dvanaestoricu koji su bili uz Isusa. Samim tim najvivši čin pranja nogu koji slikovito opisuje samu Isusovu ljubav prema svakom čoveku.
Misno slavlje Poslednje večere u crkvi Krista Kralja pratio je muški ekumenski hor, kao i predstavnici međunarodne zajednice koji su svojim pevanjem uzveličali ovo slavlje. Misa je bila dvojezična.
Nadbiskup je u svojoj propovedi istakao značaj “hrane” za Isusa, koja pored svoje simbolike i važnosti za svakog čoveka, u današnjem vrenemu ima poseban značaj za svakog vernika jer upravo ta “hrana” predstavlja Isusovo Telo i Krv koju On svojim apostolima ali i svakom veriku daje na poseban način na ovaj dan uspostave euharistije ali i u svakom misnom slavlju. Neretko se može čuti u jevanđeljima, istakao je nadbiskup Nemet, kako Isus čak i Kraljevstvo Božije, svoj nebeski Dom kod Oca predstavlja kao gozbu, proslavu upravo oslikavajući to zajedništvo koje ljudi okupljeni oko stola imaju. “Isusov odnos prema hrani ukorenjen je još u starozavetnoj predaji”, rekao je nadbiskup. Osvrnuvši se na čitanja ovog dana, tačnije prvo čitanje koje je govorilo o jevrejskoj proslavi njihovog izlaska iz Egipta, koje “ predstavlja sakralnu proslavu, poput ove koju mi danas proslavljamo”, naglasio je nadbiskup, nije samo pričanje i puka formalnost već zajedništvo u duhu proslave.
Nadbiskup Nemet istakao je važnost Isusovih priča, koje je on naveštao o svom Ocu kao i Kraljevstvu Nebeskom. Jer Isus dok je to govorio on je promenio celu sakralnu gozbu. “ Promenio je osobu koja je glavna u toj priči, promenio je sadržaj i promenio je karakteristike”, zaključio je nadbiskup. Dok je u starozavetnom predanju Jahve bio centar svega, Isus na to mesto stavlja govor o prvoj osobi, sebi, Njemu koji je prolio svoju krv koju je ljudima na krstu nesebično dao, krv koja je oslobodila i spasila svet kao i Njegov život koji se za ovozemaljsku egzistenciju ugasio ne bi li život čoveka, počeo da sija poput najsjajnije zvezde. Sadržaj, zaboravlja se izlazak iz Egipta, i u cenat dešavanja dolazi izlazak iz greha i ulazak u Kraljevstvo Božije, prelazag centra dešavanja sa ovozemaljske egzistencije na život večni. Promena karakteristika, je upravo čin pranja nogu, koji je za mnoge u tom vremenu bilo nešto skandalozno i šokantno pa i samim apostolima, o čemu svedoči i činjenica da se ovaj čine ne spominje u nijednom od tri sinoptička jevanđelja već samo u Ivanovom, jevanđelju najmlađeg apostola kojeg je Isus voleo posebnom ljubavlju.
Nakon propovedi usledio je čin pranja nogu, gde je nadbiskup Nemet simbolično oprao noge dvanaestorici “apostola”. Među njima je bilo župljana ali I članova međunarodne zajednice kao i radnika ordinarijata.
Misno slavlje završeno je prenošenjem posvećenih hostija u tabernakul na pokrajnom oltaru uz kratko klanjanje. Ove hostije će se kao pričest koristiti u obredima Velikog petka. Samo prenošenje posvećenih hostija i ostavljanje praznog tabernakula predstalja čin Isusovog izlaska iz Jerusalima, kada je uhapšena a sutradan i razapet. U ovim trenucima Crkva prelazi u potpunu tišinu, kada i sam ambijent unutar Crkve, poput ogoljenih oltara predstavlja duboku povezanost sa Isusom i žalost.
Večera Gospodnja, sećanje je na Hristovu Poslednju večeru, kada je Isus ustanovio euharistiju a samim tim I svetu Prčest darovavši nam se pod prilikama Hleba I Vina. Ovo je ujedno I dan sveštenika jer je Isus na Poslednjoj večeri ustanovio I sveštenički red. Ovom prilikom, liturgijska boja je bela, a ne ljubičasta, a opšti ton je slavljenički.
Marija Antonela Kanelić
