Narečenje i hirotonija arhimandrita Jovana (Stanojevića) za Episkopa humskog
Njegova Svetost Patrijarh srpski g. Porfirije predvodio je 9. oktobra 2021. godine u starom Sabornom hramu Svetog arhangela Mihaila u Beogradu svečani čin narečenja, a 10. oktobra 2021. godine u Sabornom hramu Svetog Save u Beogradu svetu arhijerejsku Liturgiju i svečani čin hirotonije visokodostojnog arhimandrita Jovana (Stanojevića) za Episkopa humskog, vikara Episkopa diseldorfskog i nemačkog.
Uz Patrijarha sudjelovali su Mitropolit crnogorsko-primorski g. Joanikije i gospoda Episkopi: budimski Lukijan, bački Irinej, vranjski Pahomije, braničevski Ignjatije, zvorničko-tuzlanski Fotije, mileševski Atanasije, diseldorfski i nemački Grigorije, pološko-kumanovski Joakim, raško-prizrenski Teodosije, gornjokarlovački Gerasim, kruševački David, dalmatinski Nikodim, osečkopoljski i baranjski Heruvim, valjevski Isihije, budimljansko-nikšićki Metodije, zahumsko-hercegovački Dimitrije, remezijanski Stefan, toplički Jerotej, hvostanski Justin, mohački Damaskin i marčanski Sava.
Pored porodice i prijatelja vladike Jovana i mnogobrojnog sveštenstva i monaštva iz više eparhija Srpske Pravoslavne Crkve, prisustvovali su direktor Uprave za saradnju sa crkvama i verskim zajednicama Republike Srbije dr Vladimir Roganović, Nadbiskup beogradski g. Stanislav Hočevar, sekretar Apostolske nuncijature mons. Simon-Peter Lukiamuzi, sekretar Nadbiskupa vlč. Mihael Sokol, članovi diplomatskog kora i ugledne ličnosti iz kulturnog i javnog života Srbije.
Patrijarh se u svome govoru prisetio Jovanovog duhovnog oca vladike Lukijana, od kojega je primio najvažnije vrednosti, hrišćanske i ljudske, i iznad svega one vrednosti po kojima traba da živi episkop, a to je ljubav. Patrijarh je naglasio sledeće: „Ako se išta može reći za blaženopočivšeg vladiku Lukijana to je da je on čitavim svojim bićem, srcem i umom voleo ljude, da nije pravio razliku između onih koji su obični – kako smo mi navikli da kažemo – seljaci, dakle, ljudi koji žive od svojih ruku, na njivi, od zemlje; i onih koji su bili visokoobrazovani. Vi to dobro znate i da je u toj širokoj lepezi od, uslovno rečeno, najobičnijeg čoveka do čoveka koji ima najuzvišenije pozicije u Crkvi i u društvu svima jednaku ljubav pokazivao nesebično. Darivao je i levicom i desnicom, da pritom kada daje desnica ne zna levica i obrnuto. Primer koji ste dobili od vladike Lukijana jeste ljubav prema svakom čoveku: on nije pravio razliku između Mađara i Srbina, Hrvata i Srbina i svih drugih koji su živeli oko njega“.
Episkop Jovan u svome govoru je istakao da je neznatan čovek, da se oseća kao da nema snage za ovu službu, ali ljubav Crkve i Božija ljubav mu daju snagu da razumeje, prihvati i služi Crkvi u Hristu. Zaključio je: „Svi smo jedno u Hristu koji među nama posreduje božanstvenu ljubav, dajući nam mogućnost da u Njemu praštamo jedni drugima, prepoređeni istinom i svetlošću Hristovog Vaskrsenja koja nas obasjava i preobražava“.
(SPC/KMC)