Početak Molitvene osmine za jedinstvo hrišćana
Podsticaj za ekumenizmom i jedinstvom Crkve uveliko je započeo nakon Drugog vatikanskog sabora (1962-1965), koji ove godine obeležava 60-tu godišnjicu. Na njemu je donesen i dokumenat o ekumenizmu (Unitatis redintegratio), ponovna puna uspostava jedinstva. Obnova hrišćanskog jedinstva bila je jedna od tri glavne svhe sabora. Naime, Hrist je ustanovio jednu Crkvu. Podele i raskoli protive se volji Božijoj, sablazan su svetu i ometaju propovedanje Jevanđelja. Dekret podstiče katolike da prepoznaju znakove vremena, da uklanjanju reči, dela i sudove koji ne odgovaraju stanju odeljene braće u istini i poštenju. Iz ovog razloga, svake godine organizuje se Molitvena osmina za jedinstvo hrišćana, kako bi svi hrišćani bili jedno, kao što je molio sam Hrist za učenike: “Da svi budu jedno”. Ove godine bliskoistočni priređivači su za geslo izabrali temu iz Matejeva Jevanđelja: „Videsmo gde izlazi zvezda njegova pa mu se dođosmo pokloniti.“ (Mt 2, 1–12). Radi se o Matejevoj priči o tri mudraca koji idu u potragu za novorođenim Kraljem, u čemu im pomaže njegova zvezda koju slede do Vitlejema.
Ove godine, u utorak 18. januara, svečanim euharistijskim slavljem u crkvi Sv. Ante, otvorena je Molitvena osmina za jedinstvo hrišćana. Tim povodom euharistijsko slavlje u večernjim časovima predvodio je mons. Stanislav Hočevar, beogradski nadbiskup i metropolit uz koncelebraciju fra Ilije Alandžaka, župnika župe Sv. Anto i dekana Beogradskog dekanata; preč. Ivana Poleta, kancelara Nadbiskupije; vlč. Mihaela Sokola, rektora Marianuma; p. Marijana Steinera, superiora u rezidenciji Isusovaca u Beogradu; vlč. Andreja Đuričeka, penitencijera i relatora Sinode, fra Benedikta Vujice, gvardijana samostana Sv. Ante; fra Darka Drlje; dok je đakonsku službu obavljao đakon vlč. Stipo Filipović.
Molitvena osmina trajaće od 18. do 25. januara, a misna slavlja po župama grada Beograda, u okviru ove osmine predvodiće beogradski nadbiskup.
Ovo euharistijsko slavlje pored snažne poruke i želje za jedinstvom u sebi je nosilo još jednu dimenziju, dimenziju sećanja na pokojnog fra Hrvoja Radića koji je, kako je to i fra Ilija istakao u uvodu, “uvek rado dolazio u ovaj samostan i imao poseban odnos do same Beogradske nadbiskupije”.
Na početku samog euharistijskog slavlja, nadbiskup Hočevar upalio je lučicu (sveću) koja označava Istinsko Svetlo koje svima treba pokazivati put, i vođeni njome svi poput kraljeva, koji su pak bili vođeni Davidovom zvezdom, trebamo doći Njemu u zagrljaj.
Naglasivši važnost mira, nadbiskup Hočevar je u svojoj propovedi istakao da upravo ljudi koji iznova i iznova upadaju u greh, narušavaju mir, ali da uprkos stalnom vraćanju čoveka i čovečanstva grehu i stalnom upadanju u zameke ovozemaljskog života, Bog svima daje priliku da upravo euharistijom taj mir, to jedinstvo, prijateljstvo s Bogom, zajedništvo ponovno može biti stvoreno.
Zaključivši homiliju porukom koju svim vernicima ali i svim ljudima i sam Isus poručuje, a to je da “trebamo osuditi greh, jer je to upravo ono što nas razdvaja i da jedino slušajući Duha Svetoga, sami po sebi trebamo stvarati ono zajedništvo koje hoće Bog”.
Na kraju euharistijskog slavlja, u procesiji, nadbiskup je položio sveću u jasle, sveću koja će goreti kroz celu ovu molitvenu osminu, ne bi li svim kršćanima pokazala put do jedinsta i zajedništva, put do onoga u kome se to jedinstvo i ostvaruje, put do Isusa Hrista.
Marija Antonela Kanelić
